De Koffiebuuf is gelanceerd!

De plannen waren er al lang. Het wagentje kreeg langzaam meer vorm en toen er ineens een plek was om te gaan staan, in de Woudhaven, ging het snel!

Er is weer een plekje waar jan en alleman komt binnenvallen. Mensen die ik lang niet zag ook. De stamtafel blijft soms continue bezet met steeds weer nieuwe oude gezichten. Van allerlei kanten komen door de dagen heen auto’s aanrijden van vrienden die hun terrasstoelen uitladen. Het is te weinig vinden ze wat er nu staat. De boerin waar ik al jaren mijn Beemstersappen haal, van Eerlijk en Heerlijk, brengt 3 kisten met kersen waar we heerlijke jam en taartjes van maken. Oud-medewerkers van De Breek, mijn vorige bedrijf, staan spontaan weer in mijn wagen om mee te helpen. Naomi, Britt en Talitha staan met de tong uit hun mond taarten te bakken. Ik ook trouwens. Maar geen appeltaart meer. Dat is na 18 jaar appeltaartcafé mooi geweest.

Andere vrienden komen met een fiets aanrijden. Die moet op mijn huisbus-dak, zodat het meer opvalt. Er komt ook een grote doos krijt tevoorschijn om de straten en fietspaden te voorzien van grote koppen koffie en pijlen zodat men weet waar de koffie te krijgen is. Er wordt buiten openingsdagen nog steeds druk verder geklust aan de bus door Sil. De laatste ditjes en datjes.

Een andere vriendin komt aanrijden en laat haar jong kroos van nog geen tien jaar, achter om te helpen met bedienen. De twee jonge meiden vragen 4 keer in 5 minuten, ongeveer na iedere slok, of iemand nog wat wil drinken. Kijk, dat noem je horecatijgers! Andere vrienden kunnen geen taartje eten of het moet uitgebreid op de foto’s. Goed voor op internet is het motto. Naomi heeft haar hele horecakeuken beschikbaar gesteld voor alle baksels en komt zelf steeds weer met een nieuwe creatie tevoorschijn. Huib komt langs. Met wie ik de oceaan bevoer om koffie te halen, op zijn schip. Hij neemt zijn Kaap Koffie mee, opgehaald in Colombia onder zeil. Ook de krant is er vlot bij. En er volgen meer journalisten. Mensen zoeken de Koffiebuuf, maar nemen per ongeluk de pont bij de Woude naar de overkant. De Woudhaven is net iets verder. Ook zij belanden in een onverwacht avontuur. De eerste aanvragen voor festivals en evenementjes komen binnen, of de Koffiebuuf ook komt.

Muzikanten vragen of ze kunnen komen spelen. De huifkar van Katja wordt opgeknapt, hij zou zo mooi staan op het terrasje. Mijn boekenkastje wordt spontaan gevuld door meegenomen boeken. Er komt een stokoude Chrysler aangereden, die 20 jaar in de woestijn had gestaan en nu ineens halverwege mijn terras wordt geparkeerd voor echte cowboyfoto’s. Een picknickkleedje wordt op het gras gelegd en het jonge stel strijkt neer. Een uur later komen ze met rozig hoofd vertellen dat ze echt in slaap waren gevallen. Judith die de lekkerste taarten ooit maakte komt woensdag meehelpen in de keuken voor de fijne kneepjes van het vak.

Zo’n klein wagentje, zomaar ineens op een onverwacht fijn en lief plekje, vlakbij de bootjes, met geweldige eigenaren en beheerders! En zoveel bijzondere spontane reuring! Het borrelt en bruis! Dit is hoe het bedoeld was! Een project voor en door elkaar, van samen! Om weer nieuwe goede herinneringen te maken.