18 jaar lang runde ik een appeltaart café op het meest bijzondere plekje van Nederland.
Midden in de polder bij een molen. Het was er prachtig. Behalve appeltaart snoepen kon men er ook trouwen of vergaderen, feestjes geven of naar 1 van de vele festivals en evenementen komen. Mooi werk. En intensief ook. In de winter ging ik er liefst 2 maanden tussenuit om weer nieuwe frisse energie en ideeën op te doen. Zo liep ik 1 winter de Camino naar Santiago de Compostella. Van Portugal naar Spanje. Hoe bijzonder was dit. Ik had de tijd, dus kon mij mee laten voeren met wat zich aandiende. Meestal mooie ontmoetingen waardoor ik langer ergens bleef of van het pad afdwaalde om er later opnieuw weer te starten. Er waren stukken bij waar zomaar 30 kilometer niets was. Geen koffie, geen wc, niks lekkers te eten. Ook vond ik nooit een Engels leesboek of mooie ansichtkaarten. Ik besloot een wagen te bouwen en op termijn naar de Camino te rijden naar zo'n plek waar de mens lang moest lopen en behoefte had aan een goede onderbreking. Om daar een plekje te creëren waar je nog lang over napraat. Waar mooie ontmoetingen plaatsvinden. Waar je eigenlijk veel te lang blijft zitten waardoor je misschien met je slaapzak onder de blote sterrenhemel moet slapen. Een plekje waar de mensen spontaan komen helpen met de afwas en mooie verhalen uitwisselen. En zo begon het bouwen van de wagen. Met deze droom. Het appeltaart café is overgedragen aan andere lieve mensen. Nu eens kijken wat de toekomst in petto heeft voor mij en mijn leuke ideeën. :-)
Reactie plaatsen
Reacties